Het geluk van een klein gebaar

Een heftig ongeluk maakte een einde aan het snelle, volle leven van comedian en spreker Jaap Bressers (38). Het deed hem beseffen dat geluk niet zit in de juiste baan en een grote auto, maar in dat ene kleine moment van ontmoeting met de ander. Het Carlosmomentje.

Op zijn 21ste flitste zijn leven aan hem voorbij en wat hij zag beviel hem niet. Jaap, die tijdens een vakantie in Portugal een duik in zee maakte, raakte een zandbank. Hij brak zijn nek en dreef met zijn gezicht in het water, wachtend op hulp. Maar die bleef uit. Een intens eenzaam moment, waarvan er nog veel zouden volgen. Wie Jaap nu belt, heeft meteen het gevoel een nieuwe beste vriend aan de lijn te hebben. Geestig, warm, welwillend en geïnteresseerd. Maar zo was het niet altijd. Hij was hard op weg een ‘grote jongen’ in het zakenleven te worden, alleen gericht op resultaten en excelbestanden. Maar ja, daar heb je dus niks aan als je kopje onder gaat. “Er waren misschien wel duizend mensen daar in zee en op het strand, maar niemand zag dat het mis was. Na twee minuten voelde ik dat het op was. Dat ik niet meer kon bewegen en dat mijn longen zich vulden met water. Ik heb daar afscheid moeten nemen, en hoewel mijn leven op papier helemaal klopte, voelde ik een diepe ontevredenheid. Dat was misschien nog wel naarder dan de angst om het leven te laten.”

Gewoon kamer drie

Gelukkig spoelde Jaap uiteindelijk aan op het strand en kwam er hulp. Daarmee begon een lange periode van revalidatie in Portugal. “In een vreemd ziekenhuis, met vreemde mensen en een vreemde taal en in een vreemd lichaam. Ik heb regelmatig een intense eenzaamheid gevoeld. Dan kwam er weer een verpleegkundige binnen die netjes infusen verwisselde. Ze deed haar werk prima, maar voor haar was ik gewoon kamer drie. Totdat verpleger Carlos ‘s nachts aan mijn bed stond, toen ik een paniekaanval had. Hij verrichtte dezelfde handelingen, maar legde ook even zijn hand op mijn schouder, op het stuk waar ik nog wel gevoel had. ‘It’s okay’, zei hij. Dat maakte het verschil. Voor hem was het heel normaal, maar voor mij was het een groot gebaar. Ik voelde me gezien.” Jaap, die door zijn hoge dwarslaesie in een rolstoel belandde, revalideerde uiteindelijk goed. Inmiddels is hij getrouwd en net vader geworden van een tweede zoon. Peinzend in bed dacht hij vaak na over de zin van het leven. “Ik betrapte mezelf erop dat die trein maar doordenderde en dat ik altijd bezig was met het volgende station. Zo ging het tijdens mijn studie en na mijn revalidatie net zo. Als ik maar een relatie had, dan was het goed, als ik maar kon optreden, als het maar lukte om kinderen te krijgen, altijd was het tien stations verder waar ik het vinkje zou vinden.” Maar welk gevoel bracht het hem? “Een neutraal gevoel. Geen sprankel, geen sjeu. Geluk zit pas in de sprankeling met die ander.”

Het gebaar van verpleger Carlos betekende alles voor mij

En zo kwam het dat Jaap tien jaar na het ongeluk op zoek ging naar Carlos. Hij wilde hem bedanken voor wat de verpleger voor hem betekende tijdens zijn revalidatie. Jaap had inmiddels het boek Waar een wiel is, is een weg geschreven en wilde graag het eerste exemplaar aanbieden aan de man die hem weer hoop om te leven gaf. Dat was spannend, want zat Carlos daar wel op te wachten? Wist hij nog wel wie Jaap was? Nou, dat wist hij. Carlos was vereerd en pakte na een half uur bellen meteen het vliegtuig naar Nederland. “Dat Carlos mij zag, en niet zomaar het zoveelste duikslachtoffer, heeft zoveel voor me betekent. Toen ik dat aan Carlos vertelde, zei hij dat het voor hem iets normaals is. Maar ik zag ook trots in zijn ogen. Door iets te doen wat voor hem ‘gewoon’ bij zijn werk hoort, heeft hij voor een ander enorm veel toegevoegde waarde. Een prachtig inzicht.” En zo ontstonden dus de zogenaamde Carlosmomentjes. Een klein gebaar dat zorgt voor groot geluk. Je moet even over een drempel heen om uit te reiken naar een ander, maar de rest volgt vanzelf wel, weet Jaap. “Carlos reageerde heel enthousiast op mijn telefoontje en dat heeft me geleerd dat je het verhaal dat je jezelf kan wijsmaken (“Zit die man daar op te wachten?”) niet moet geloven. Als je voelt dat je iets moois kunt doen, dan kun je daar niks fouts mee doen. En het mooie is, je hoeft niets groots te doen, want het is er al. Het is de warmte en menselijkheid die al in je zit. Een betekenisvol gebaar dat je niet alleen bedenkt, maar ook even doet. Jaap, die er heilig van overtuigd is dat geluk groeit wanneer je het deelt, richtte een community op en startte de app Carlosmomentjes. “Op die manier kunnen mensen hun geluksmomenten delen en anderen daarmee inspireren. Of gewoon een fijne dag bezorgen, want meer is ook niet nodig. Het gaat niet om wat je doet, maar om hoe je dat doet. Met plezier. Alleen al iemand bij de voornaam aanspreken, of het nu een schoonmaker is of een ober of een manager, dat doet al zoveel goeds. Pak die dertig seconden lef en wat de reactie dan ook is, het is oké. Ook als je niets terug krijgt, is het nog steeds betekenisvol. Carlosmomentjes zijn als een loterij die blijft uitbetalen. Iedere keer als je eraan denkt, word je er weer blij van. En een ander ook.”

MEER WETEN? WWW.CARLOSMOMENTJES.NL